Buenos Aires ... een weerzien van veel oude bekenden

Het verhaal komt, zoals altijd, als ik tijd en zin heb... op dit ogenblik is het nog niet afgewerkt ...

De eerste foto is genomen in Boca. De gekleurde wijk in BA (Buenos Aires) ... maar als ik mij niet vergis kennen jullie Boca al van mijn reisverhalen uit de eerste Zuid-Amerika-reis. Maar buiten de drie toeristische gekleurde straatjes is er niet veel te doen in Boca, als de Boca Juniors en hun fans de boel niet op stelten zetten ...

Hier komt de eerste oude bekende: Wim, mijn neef, op doorreis naar Patagonia. Ondanks dat hij maar één avond in BA was had hij toch tijd om met mij op restaurant te gaan. En daar iedereen nu en dan eens moet eten, waren zijn vrienden er ook bij.

Volgende oude bekende: Carola (op de foto in het blauz), reisgezelschap in Bolivië in mijn vorige ZA-reis. Bij haar en Eugena (links op de foto) verbleef ik een week in BA. De week was gevuld met verjaardagsfeestjes, dansvoorstellingen, peñas en stadswandelingen. En niet te vergeten ... ik ben een week, enkele uren per dag, naar school geweest om mijn Spaans een beetje bij te werken.

Daar mijn verjaardagsdatum op één of andere manier bekend geraakt was ... en Argentijnen feesten voor gelijk welke reden, kon het verjaardagsfeestje niet uitblijven. Met eerst een geimproviseerde taart en later een echte.

Hieronder de echte taart, en twee nieuwe oude bekenden: aan de linkerkant Jorge, de broer van Carola, eerder tegengekomen in Andalusia en achter Carola is een glimp op te vangen van Sabrina uit mijn vorige ZA-reis.

Hieronder nog een sfeerbeeldje van het Argentijnse eten ...

Hieronder een foto van een Penâ. Een soort fuif waar folklore gedanst wordt. Met zoals altijd, live muziek.

Hieronder volgen enkele sfeerbeeldjes van Tigre ... meer uitleg als ik tijd en zin heb ...

En tot slot ... mijn overtocht naar Uruguay ... in de delta van Rio de Plata tussen Tigre en ...

Tweedaagse paardrijden Salta

Alweer geen straf verhaal, maar gewoon twee dagen paardrijden in een prachtig lanschap ... met een nachteje kamperen ertussen.

Twee Belgen,twee Fransen, een Zweedse eneen argentijnse gids, dat is de samenstelling van de groep. Op de gids en de Zweedse na allen even onervaren, maar op twee dagen kan je veel leren ... tot jumpen en galoperen (het is niet omdat dit rijmt dat er iets mis is met mij, sommige dingen rijmen toevallig ...).

De eerste dag rijden we ongeveervier rustig uren tot aan de kampplaats bij het meer. Dat is net voldoende voor een pijnlijk achterwerk en net geen krampen in de benen.

Het meer is net niet te bruin om een plonsje te wagen bij zonsondergang ... sorry, geen foto' s hiervan.

De volgende dag bezoeken we enkele ontoeristische rotsschilderingen in een verlaten vallei en doen we het echte werk met de paarden: over rivieren jumpen en galopperen ...

De foto hieronder geeft weer waar het vlees uit het vorige verhaal vandaan komt. Geen reden tot paniek dus. Deze koeien groeien op in een van de mooiste plaatsen op aarde. En in tegenstelling tot de meeste wilde dieren op aarde die door zwakte sterven aan voedseltekort, krijgen deze dieren een dankbare plaats op mijn of een ander bord na een snelle dood. Wie nog twijfelt voor zijn volgende leven: terugkomen als Argentijnse koe is geen slechte keuze.

En voor allen die bezorgt zijn over de draagkracht van de aarde: deze koeien grazen op weides die niet voor landbouw of bos gebruikt kunnen worden.

Gezien ik nog niet ervaren genoeg ben om tijdens het jumpen een foto van mezelf te maken ...

En alweer een mooie zonsondergang ...

Salta (een lange reispauze)

Salta in het noorden van Argentinië is de ideale plaats om wat tot rust te komen ... een filmpje, een pintje, een musueempje, een steak, een wandelingetje, een lang nachtje, een concertje. Er is dus niet veel stof voor een goed verhaal ... maar wel tijd om het te schrijven.

Gezien Salta een deel van Argentinië is, is de standaardmaaltijd steak of BBQ, vaak twee keer per dag en een dogieback om de rest s'morgens bij het ontbijt af te werken.

Enkele dagen op de camping in Salta is een al even ongezonde afwisseling op hetzelfde thema. Elke standplaats op een camping in Argentinië heeft natuurlijk zijn eigen BBQ. Het vuurspel van mijn reisgezelschap brengt spectakel in de nacht op de camping.

Na Peru en Bolivië en Peru is Argintinië een heel westerse lokatie. Terrasjes, pubs, danscafés, restaurants en disco's ... geen gebrek.

En ook aan reisgezelschap ... geen gebrek (de foto hierboven bevat zelfs 75% Vlaams gezelschap en 50% Leuvenaars ... de foto hieronder: CS* BBQ gezelschap)

(Waarschijnlijk krijgt dit verhaal nog een staartjel ... gezien ik morgen voor een paar dagen ga paardrijden in de buurt ... maar dat is zoals altijd: enkel als ik zin en tijd heb ....)

* CS: couch surfing (website die reizigers en locals samenbrengt)

Choro trek

Wegens gebrek aan tijd en trage internetverbindingen ... komt dit verhaal met een paar weken vertraging...

De Chorotrektocht is een tocht van drie tot vier dagen die een oud incapad volgt vanop 4800m hoogte tot in de jungle bij Coroico. Ook al is de 'gevaarlijkste weg ter wereld' die zich maar een vallei verder bevindt veel bekender, deze tocht is zonder twijfel veel mooier, spectaculairder en echter ... maar niet voor de deadroadwatjes ....

De tocht begint op 'El Cumbre' en klimt meteen van 4600m tot boven de 4800m. Vanop deze pas zijn spectaculaire uitzichten te bewonderen ... op de dagen dat wolken de pret niet bederven (zie foto). Na de pas duikt het pad naar beneden in ware Incastijl ... paden in haarspeldbochten geplaveid met keien doorheen indrukwekkende rotsen.

Ondanks het gebrek aan uitzicht bood het pad nog steeds spectakel. Het breedste en mooiste incapad dat ik op mijn reizen tegengekomen ben, ruines en huisjes die waarschijnlijk niet veel veranderd zijn sinds het incatijdperk. Bovendien zorgen de glijdende wolken voor wisselende mysterieuze zichten op de ravijn.

Een kampvuur brengt warmte en gezelligheid aan het einde van deze dag (nog steeds meer dan 3000 m hoog).

Op de foto hieronder kan is Choro te bewonderen, het grootste dorp op de trektocht. Choro is groter dan op de foto te zien is, het bevat namelijk nog 1 huisje meer.

Hieronder is een perfecte picnikplaats te bewonderen. Spijtig genoeg nog een beetje te hoog en te koud om te zwemmen.

Grafzerken worden gewoon langs de weg gebouwd. En in tegenstelling tot de meeste graven in Bolivie bevatten deze zerken bijna altijd verse en echte bloemen.

Hieronder: inkapad door de jungle.

Foto onder: foto gemaakt door goudzoekers.

Foto onder: goudzoekers voor mijn (nog maar 20m diep). In de hoop ooit een stapel goud te vinden. Ze zijn nog op zoek naar investeerders ... dus als iemand interesse heeft ...

Foto onder: enkele fiere mijnwerkers (let op de gezwollen wangen vol met ... coca natuurlijk).

Foto onder: nog maar eens een brug.

Foto onder: tot onze grote verrassing was er een groot feest en Coroico, het dorp waar we onze trek beëindigden. Welja, een echt grote verrassing is dat niet, in Bolivië kom je steeds verrassingsfeetjes tegen (zie terugrit Palca trek).

Cañon de Colca trek (dag 4: Miña - Chachas)

Omdat een reiziger niet veel tijd heeft ga ik het houden bij 1 dag in dit verhaal. De dag van de tocht van Miña naar Chachas. Een dag van ezels, gidsen en schoolfeestjes.

Om 4u50 begint de dag. Althans voor mijn wekker, ikzelf begin er 9 minuten later aan. Als onbijt neem ik een stuk lokaal gefbriceerde kaas met wat brood. Om 5u10 klopt de gids op mijn tent en zegt dat de ezel klaar is om geladen te worden. Gezien we afgesproken hebben op het dorpsplein, en dat ook de plaats is waar mijn tent stond, kon hij mij onmogelijk missen. Tot mijn verrassing heeft de gids ook zijn zoon van 16 bij en de ezel heeft haar zoon van enkele dagen meegebracht. Zo snel ik kan pak ik al mijn spullen in twee evenredig verdeelde zakken. Om 5u30 zijn we klaar voor het vertrek, voor een dag die er een vol verrassingen zal worden.

De tocht die op het programma staat, van Miña naar Chachas zou volgens de gids maar 7 uur duren. In mijn reisgids staat de tocht echter gespreid over twee dagen aangeduid, met een opgetelde reisduur van 13 (snel) tot 18 (traag) uur. 1750 m klimmen en 2250m dalen, met als hoogste punt een 5100 m hoge pas.

Het eerste uur gaat vlot, het tempo wordt bepaald door de koppige ezels en dat is prima. Na een uur blijft het kleine ezeltje echter achter in een wei. Vanaf hier is de ezel enkel nog vooruit te krijgen met een hoop gebalk, vooruitgedreven door een zware leren broeksriem. Na drie uur is het gedaan, de ezel weigert zelfs bij zware martelingen nog een stap vooruit te zetten. Waarop beslist wordt de ezel terug te laten gaan. En mijn bagage wordt vanaf dan gedragen door ... (zie foto)

Weer enkele uren later komen we toe op het hoogste punt van de dag, de 5100m hoge Cerani pas. 5u14 min. nadat we uit Miñas vertrokken zijn. Ongeveer 350 hoogtemeters per uur ... zonder pauzes, want dat kennen de locals blijkbaar niet. Op de pas wordt er dan toch even gestopt om wat geroosterde mais met geconcentreerde lokale stinkkaas te verorberen.

Het was blijkbaar niet alleen voor mij een nieuwe plaats. Ook de zoon van de gids was in heel zijn leven nog nooit zo ver van huis geweest. En zo bleek later op de dag ... ook voor de gids zelf was dit het verste punt waar hij al ooit geweest was in deze richting. Eigenlijk had ik het al moeten vermoeden toen hij mij vertelde dat de afdaling van de pas naar Chachas maar twee uur zou duren (2250m dalen in 2 uur?).

Onder het moto 'alle rivieren leiden naar Chachas' daalden we het eerste het beste dal (lees ravijn) af. Soms was was het twijfelachtig of de smalle ... wel paadjes waren. Soms moesten we onzelf door stuiken en cactussen wringen. Met steeds een vriendelijke lach van de gids 'por acqui, por aqui', en soms een vriendelijke lach van zijn zoon 'por acqui, por aqui' in de andere richting . Spectaculair was het wel. Om 15u05 kwamen we aan in een gehucht van Chachas, waar de locals ons meteen gek verklaarden een dergelijke moeilijke en lange weg te nemen. Voor het eerst sinds de pas had ik tijd om pauze te nemen. En nu werd ook duidelijk waarom de twee zo gehaast waren ... ze waren van plan om nog dezelfde dag terug te keren naar Miñas (zou een vergelijkbare prestatie zijn met de Mont Blanc op een dag beklimmen vanop zeeniveau en ook terug afdalen).

Al snel geraak ik in gesprek met een paar locals op het dorpsplein. Nog geen vijf minuten later wordt ik uitgenodigd voor een maaltijd in 'el colegio', wat blijkt een schooltje met twee klaslokalen en een polivalent zaaltje voor 5-6 jarigen te zijn. In het midden van het polivalent zaaltje zitten een twintigtal kinderen op kleine stoeltjes. Ze worden verondersteld toe te kijken hoe enkele werkmannen meubels,TV s,speelgoed, en een computer binnensleuren en voor het podium uitpakken. Tot mijn grote verrassing hadden ook mijn gids en zijn zoon een nieuw jobke gevonden, meubels en TV s versleuren ... Ook 4 vrouwen uit het dorp, twee leerkrachten, de 2 mannen uit het dorp die me uitnodigden en nog enkele (voorlopig) nog onbekende mannen en vrouwen waren aanwezig. Het uitpakken en klaarzetten nam bijna twee uur in beslag. En niemand kreeg de computer aan de praat. Ik werd vriendelijk aangemaand een lange broek en mijn vestje met lange mouwen aan te doen. Had ik het dan niet goed begrepen? Ik dacht dat we ergens gingen eten.

Na veel speeches, en gezever ... dat is altans wat ik uit de ongeinteresseerde reacties van de kinderen kon afleiden krijgen alle volwassenen een glaasje schuimwijn (iets zoet met belletjes dat de kleur van champagne heeft). De kinderen mogen toekijken hoe de volwassen na een nieuwe reeks van speeches hun bekertje leegdrinken. En eindelijk wordt ook de beloofde maaltijd aangekondigd. De leerkrachten bedienen alle volwassenen en de kinderen krijgen ook een handje gekookte mais. Ondertussen mogen de kinderen naar een van de nieuwe TV toestellen kijken naar dansende en zingende vrouwen in bikini. (Ik moest dus uit beleefdheid een vest met lange mouwen aandoen terwijl de kinderen naar dansende vrouwen in bikini mochten kijken ... ) Erg geinteresseerd leken ze echter niet want een voor een vertrokken ze om naar buiten om te spelen.

Na de maaltijd die trouwens verrassend goed was kreeg ik van de bazen (de mensen met de speeches en ... ) van de lokale mijnen een lift naar het hoofddorp Chachas. Op het hoofdplein van Chachas stond een computer van exact hetzelfde type als in de school opgesteld. Ook een tafel met een halve bibliotheek boeken was hier terug te vinden. Deze 'seremonie' zou worden gevolgd door zeker meer dan 60 mensen. En na de gebruikelijke speeches die ik intussen al wel kenden werden ook een aantal lokale dansen uitgevoerd. Zelfs de lokale Micheal Jackson imitator gaf een demonstratie. Deze keer heb ik gepast voor het Champagnekleurig drankje. Tussen de grote groep mensen zou het niet echt opvallen dat de enige aanwezige gringo vertrokken was voor de noodzakelijke nachtrust na deze dag.

(HET VERHAAL IS EINDELIJK AFGEWERKT, ALS IK TIJD VIND MOGEN JULLIE NIEUWE VERHALEN VERWACHTEN OVER ... DE CHORO TREK, ... PUNO EN ISLA DEL SOL GA IK OVERSLAAN GEZIEN DE REISVERHALEN HIEROVER AL IN MIJN VORIGE REIS VOORKWAMEN, ER IS WEL EEN FOTOREEKS OVER ISLA DEL SOL)

Goed aangekomen

Op de luchthaven van Zaventem kreeg ik al de eerste verrassing. Vlucht AA171 die op mijn reservatieinformatie rechtstreeks naar Miami zou vliegen gaat naar New York. In New York moet ik mijn bagage oppikken en opnieuw gaan inchecken.

Mijn eerste contact met de Verenigde Staten en zijn onderdanen:

• Een knorrig dametje die de binnenkomende reizigers moet indelen ziet dat op mijn waiver* program-kaart iets niet goed ingevuld is. Ze roept naar mij (wat echt niet nodig was gezien ze maar op een metertje afstand stond): YOU HAVE TO FILL IN THE FORM CORRECTLY
• Ik probeer te vragen wat ik dan nog moet doen, waarop ik het antwoord krijg: DO YOU WANT TO GO OUT OF HERE OR NOT uhm, yes yes THAN YOU HAVE TO FILL IT IN CORRECTLY slik
• Gelukkig waren er nog andere binnenkomende toeristen die mij konden helpen. Met als gevolg dat de dame uiteindelijk zei dat ik naar de douanebeamte voor memoest gaan. Eens daar aangekomen roept de beambte (gezien hij nog met iemand anders bezig was) GO BACK uhm, I am sorry, the women told me ... waarop de man rechtstaat, zijn stoere borstkas laat zien en roept ... WHO DO YOU THINK YOU SHOULD LISTEN TO, THE WOMEN OR ME? slik

Met wat haasten heb ik dan toch mijn volgende vlucht naar Miami gehaald. Allemaal andere mensen, ander vliegtuig maar ook vlucht AA171 ... exact hetzelfde nummer dus ... In Miami regende het alsof de Monsoen dit jaar daar passeerde. Van mij korte uitstap naar het strand heb ik dan maar afgezien. De amerikaanse cultuur kan men immers even goed in Burger King opsnuiven.

Intussen ben ik in Lima aangekomen. Mijn Spaans lijkt plots terug mee te vallen. Volgende nacht en dag zal ik op de bus naar Arequipa zitten. Met zijn 2380m hoogte is dit de ideale plaats stilaan aan de hoogte aan te passen.

InLima heb ik meteen een bus naar Arequipa geboekt. Eeniets luxueuzer typezodat ik mijn slaaptekortvan op de vliegtuigen vlot terug kon inhalen.Wie herinnertzich de eerste verslag van mijn vorige reis nog? ...het was de eerste vraag om een kaartje te ontvangen over de bus tussen Mendoza en Bariloche...Wel deze bus had een volledig geautomatiseerd bingosysteem ...

*waiver program: alle binnenkomende reizigers in de Verenigde staten moeten een vragenlijst eerlijk invullen waarin ze moeten beantwoorden of ze van plan zijn terroristische aanslagen in de verenigde staten te plegen, of ze drugsgaan dealen, ... . Wie dat inderdaad van plan is wordt simpelweg niet in de Verenigde Staten toegelaten. Het is dus een heel eenvoudige methode die de Amerikanen ontworpen hebben om het land terrorisme- en drugsvrij te houden.