Omdat een reiziger niet veel tijd heeft ga ik het houden bij 1 dag in dit verhaal. De dag van de tocht van Miña naar Chachas. Een dag van ezels, gidsen en schoolfeestjes.

Om 4u50 begint de dag. Althans voor mijn wekker, ikzelf begin er 9 minuten later aan. Als onbijt neem ik een stuk lokaal gefbriceerde kaas met wat brood. Om 5u10 klopt de gids op mijn tent en zegt dat de ezel klaar is om geladen te worden. Gezien we afgesproken hebben op het dorpsplein, en dat ook de plaats is waar mijn tent stond, kon hij mij onmogelijk missen. Tot mijn verrassing heeft de gids ook zijn zoon van 16 bij en de ezel heeft haar zoon van enkele dagen meegebracht. Zo snel ik kan pak ik al mijn spullen in twee evenredig verdeelde zakken. Om 5u30 zijn we klaar voor het vertrek, voor een dag die er een vol verrassingen zal worden.

De tocht die op het programma staat, van Miña naar Chachas zou volgens de gids maar 7 uur duren. In mijn reisgids staat de tocht echter gespreid over twee dagen aangeduid, met een opgetelde reisduur van 13 (snel) tot 18 (traag) uur. 1750 m klimmen en 2250m dalen, met als hoogste punt een 5100 m hoge pas.

Het eerste uur gaat vlot, het tempo wordt bepaald door de koppige ezels en dat is prima. Na een uur blijft het kleine ezeltje echter achter in een wei. Vanaf hier is de ezel enkel nog vooruit te krijgen met een hoop gebalk, vooruitgedreven door een zware leren broeksriem. Na drie uur is het gedaan, de ezel weigert zelfs bij zware martelingen nog een stap vooruit te zetten. Waarop beslist wordt de ezel terug te laten gaan. En mijn bagage wordt vanaf dan gedragen door ... (zie foto)

Weer enkele uren later komen we toe op het hoogste punt van de dag, de 5100m hoge Cerani pas. 5u14 min. nadat we uit Miñas vertrokken zijn. Ongeveer 350 hoogtemeters per uur ... zonder pauzes, want dat kennen de locals blijkbaar niet. Op de pas wordt er dan toch even gestopt om wat geroosterde mais met geconcentreerde lokale stinkkaas te verorberen.

Het was blijkbaar niet alleen voor mij een nieuwe plaats. Ook de zoon van de gids was in heel zijn leven nog nooit zo ver van huis geweest. En zo bleek later op de dag ... ook voor de gids zelf was dit het verste punt waar hij al ooit geweest was in deze richting. Eigenlijk had ik het al moeten vermoeden toen hij mij vertelde dat de afdaling van de pas naar Chachas maar twee uur zou duren (2250m dalen in 2 uur?).

Onder het moto 'alle rivieren leiden naar Chachas' daalden we het eerste het beste dal (lees ravijn) af. Soms was was het twijfelachtig of de smalle ... wel paadjes waren. Soms moesten we onzelf door stuiken en cactussen wringen. Met steeds een vriendelijke lach van de gids 'por acqui, por aqui', en soms een vriendelijke lach van zijn zoon 'por acqui, por aqui' in de andere richting . Spectaculair was het wel. Om 15u05 kwamen we aan in een gehucht van Chachas, waar de locals ons meteen gek verklaarden een dergelijke moeilijke en lange weg te nemen. Voor het eerst sinds de pas had ik tijd om pauze te nemen. En nu werd ook duidelijk waarom de twee zo gehaast waren ... ze waren van plan om nog dezelfde dag terug te keren naar Miñas (zou een vergelijkbare prestatie zijn met de Mont Blanc op een dag beklimmen vanop zeeniveau en ook terug afdalen).

Al snel geraak ik in gesprek met een paar locals op het dorpsplein. Nog geen vijf minuten later wordt ik uitgenodigd voor een maaltijd in 'el colegio', wat blijkt een schooltje met twee klaslokalen en een polivalent zaaltje voor 5-6 jarigen te zijn. In het midden van het polivalent zaaltje zitten een twintigtal kinderen op kleine stoeltjes. Ze worden verondersteld toe te kijken hoe enkele werkmannen meubels,TV s,speelgoed, en een computer binnensleuren en voor het podium uitpakken. Tot mijn grote verrassing hadden ook mijn gids en zijn zoon een nieuw jobke gevonden, meubels en TV s versleuren ... Ook 4 vrouwen uit het dorp, twee leerkrachten, de 2 mannen uit het dorp die me uitnodigden en nog enkele (voorlopig) nog onbekende mannen en vrouwen waren aanwezig. Het uitpakken en klaarzetten nam bijna twee uur in beslag. En niemand kreeg de computer aan de praat. Ik werd vriendelijk aangemaand een lange broek en mijn vestje met lange mouwen aan te doen. Had ik het dan niet goed begrepen? Ik dacht dat we ergens gingen eten.

Na veel speeches, en gezever ... dat is altans wat ik uit de ongeinteresseerde reacties van de kinderen kon afleiden krijgen alle volwassenen een glaasje schuimwijn (iets zoet met belletjes dat de kleur van champagne heeft). De kinderen mogen toekijken hoe de volwassen na een nieuwe reeks van speeches hun bekertje leegdrinken. En eindelijk wordt ook de beloofde maaltijd aangekondigd. De leerkrachten bedienen alle volwassenen en de kinderen krijgen ook een handje gekookte mais. Ondertussen mogen de kinderen naar een van de nieuwe TV toestellen kijken naar dansende en zingende vrouwen in bikini. (Ik moest dus uit beleefdheid een vest met lange mouwen aandoen terwijl de kinderen naar dansende vrouwen in bikini mochten kijken ... ) Erg geinteresseerd leken ze echter niet want een voor een vertrokken ze om naar buiten om te spelen.

Na de maaltijd die trouwens verrassend goed was kreeg ik van de bazen (de mensen met de speeches en ... ) van de lokale mijnen een lift naar het hoofddorp Chachas. Op het hoofdplein van Chachas stond een computer van exact hetzelfde type als in de school opgesteld. Ook een tafel met een halve bibliotheek boeken was hier terug te vinden. Deze 'seremonie' zou worden gevolgd door zeker meer dan 60 mensen. En na de gebruikelijke speeches die ik intussen al wel kenden werden ook een aantal lokale dansen uitgevoerd. Zelfs de lokale Micheal Jackson imitator gaf een demonstratie. Deze keer heb ik gepast voor het Champagnekleurig drankje. Tussen de grote groep mensen zou het niet echt opvallen dat de enige aanwezige gringo vertrokken was voor de noodzakelijke nachtrust na deze dag.

(HET VERHAAL IS EINDELIJK AFGEWERKT, ALS IK TIJD VIND MOGEN JULLIE NIEUWE VERHALEN VERWACHTEN OVER ... DE CHORO TREK, ... PUNO EN ISLA DEL SOL GA IK OVERSLAAN GEZIEN DE REISVERHALEN HIEROVER AL IN MIJN VORIGE REIS VOORKWAMEN, ER IS WEL EEN FOTOREEKS OVER ISLA DEL SOL)