Reizen in Peru is altijd een beetje vechten tegen de gringotax. Elke keer je een bus neemt vragen ze meer geld om een onnozele reden waarvoor de Peruvianen niet hoeven te betalen. Maar er is een eenvoudige oplossing: neem enkele kippen mee op de bus en je lijkt meteen lokaal genoeg om de normale prijs te mogen betalen. Een gulden tip voor alle onervaren Perureizigers: koop een paar kippen wanneer je in Peru aankomt en neem ze overal mee!

En nu serieus: eigenlijk heb ik helemaal niets te vertellen dat zo bijzonder is, het is gewoon lang geleden dat ik hier een verhaal geplaatst heb. Wie mijn laatste verhaal al saai vond, stopt hier beter met lezen.

Na een maandje leven in het Amazonewoud worden een aantal dingen heel normaal. Naar café gaan met laarzen en een Machette over een junglepad (20 minuten heen en 20 terug) is een van die dingen.

De weg naar Moralillo is heel eenvoudig, je neemt een minibus naar 'km 15' en dan sla je af naar links op een onverharde weg. Gezien er maar 1 weg uit Iquitos vertrekt (60 km naar Nauta) hoef je hier helemaal niet te vermelden waar je naartoe wilt, het kilometernummer van de enige weg die ze hier kennen is ruim voldoende. Zelfs de naam van het dorpje Moralillo dat niet op 'google' of 'google earth' tergug te vinden is, is voor iedereen hier bekend. En de normale vervoerswijze hier is de mototoxi. Je hoeft heus niet naar Azie om een stad te vinden waar iederen per moto of mototaxi reist. Een auto is een exotisch ding hier.

In Moralillo slaap ik op het Terrein van Yvonne. Een Duitse die een stukje Amazonewoud in Moralillo gekocht heeft om er zowat de rest van haar leven te blijven. Gezien ik samen met Stefan (Fransman uit vorige verhalen) en Yvonne zelf voor het eerst op het terrein aankwam om er een nachtje door te brengen, hadden we bij de start van het verblijf niet meer dan twee tenten en een kampvuur in het midden van al het Amazonewoudgeweld dat in mijn vorige verhaal al te bewonderen viel. Voor diegenen die heimwee hebben naar hun scoutstijd: misschien kan je Yvonne eens een bezoekje brengen in het gebied dat nu de naam 'Reserva Copoazu' draagt. Maar snel, want elke dag wordt het kamp luxueuzer en luxueuzer, tot ze het na een tijd een huis zal kunnen noemen. Veel locals zijn nu al jaloers op het luxetafelvuur en de boswc die we hebben. We verdenken enkele locals ervan stiekem onze wc te komen uitproberen.

Als je een tijdje in een plaats als Moralillo verblijft, leer je snel veel mensen kennen. Ook al moet je tussen de extremen van het dorp wel een paar uur wandelen, ze wonen er met 700 op lapjes grond tussen 4 en 60 hectaren groot. Maar om geen lange opsomming te maken van alle personen die ik er ken, springen we in dit verhaal meteen naar Rafael, die ik als mijn beste vriend in het dorp beschouw. Hij woont in het centrum van Moralillo (5 huizen, 2 combi pub-bar-winkels, een schooltje, een medisch centrum en een afdak dat ze de gemeentzaal noemen). Zowat elke keer ik Moralilla bezoek, bezoek ik ook de famillie van Rafael en dat is steeds dolle pret. Hieronder is een foto's te zien die ik nam na een kleurstoffruitgevecht.

Elke keer ik Rafaël bezoek valt er wel wat te eten en te drinken. Zijn familie is zelfs bereid je te helpen bij het eten. Hieronder is een foto van Yvonne met eethulp te bewonderen ...

Intussen heb ik Moralillo verlaten en ben ik klaar om weer wat anders te doen, maar wat, dat weet ik nog niet... Het kamp in Moralillo is ten minste al een stuk uitgebreider ... Misschien bezoek ik het binnen enkele jaren opnieuw als het een huis geworden is ...

En nog een typisch regenwoud sfeerfotootje uit Moralillo:

En nog eentje met mij tussen de fruitbomen:

En tot daar dit verhaal ...