Els en Koen Naar India, Nepal en Zuid Amerika

Het is lang geleden dat er nog een nieuwe tekst op deze blog verscheen. Aangezien ik terug op reis vertrek, maar deze keer niet alleen heb ik een nieuwe blog aangemaakt: http://elsenkoen.be

Ecuador en de Andes

Ecuador is een aangenaam land, maar gezien de aard van mijn activiteiten lijkt het mij maar saai om een verhaal te schijven. Een pintje drinken, in de bergen wandelen, een fietstochtje en een zwembadje ... dat is ongeveer de samenvatting van het het verhaal. Er is wel een fotoreeks met een dertigtal foto 's over mijn avonturen in Ecuador ... misschien dat ik later meer inspiratie krijg en dit verhaal alsnog schrijf.

Ondertussen is ook mijn terugreis gepland: 12 juni neem ik een vliegtuig in Bogota, om tegen 13 juni terug te zijn in België. Op 13 juni zal ik waarschijnlijk een pakske Belgische frietjes eten, een Orval drinken en een Trippel Westmalle achterover kappen, wie mij wenst te vergezellen laat maar iets weten ... gezien ik op het vliegtuig ga slapen, kan de avond laat worden...

Iquitos - Coca over de rivier Napo

De boot die alle vorige boten overtreft ...

Ook in dit verhaal reis ik nog steeds met de Fransman Stephane die al sinds enkele verhalen bekend is ...

De bootreis van Iquitos naar Pantoja vaart officieel één keer elke twee weken, maar na twee weken moet je meestal nog een weekje wachten voor die echt vertrekt. De bootreis van 7 dagen kost 95 soles (ongeveer 25 euro), alles inbegrepen, ook het eten. Maar voor je de goedkope bootreis boekt, lees je beter eerst de rest van het verhaal ... als je één van die mensen bent die al klaagt over 5 minuten vertraging bij de nmbs, kan je hier beter al afhaken.

De boot heeft naar Peruviaanse gewoonte een hele lading aan verschillende soorten reizigers mee. Naast de volbeladen dekken met hangmatten en mensen, vervoert deze boot ook: een paar koeien die op het voordek tussen de olietonnen onder een voetbalgoal leven en een aantal kippen, honden en katten die je gelijk waar op de boot kan tegenkomen. Op het onderdek leeft ook een matamata, een bijzondere schildpadsoort die waarschijnlijk ergens in een pot zal belanden. Bovendien draagt het schip een aantal tonnen hulpgoederen en benzine voor de dorpjes langs de rivier, bevoorrading voor de lokale winkeltjes, duizenden liters bier voor de militaire basissen (en ook een hoop dingen in geheimzinige gesloten kistjes) ... welja, en ook zowat alles dat je jezelf kan inbeelden of niet kan inbeelden ...

Gezien de boot al lang vol is tegen de tijd we instappen is er maar 1 optie open om onze hangmatten te bevestigen: het bovendek op het stuk zonder dak. Een prettig vooruitzicht in het regenseizoen in het Amazonewoud. We delen het onoverdekt dek met twee Spanjaarden, een Argentijnse, een paar politiemannen die voor enkele maanden in het grensdorp gaan werken en een twaalftal diensplichtigen die in de grensstreek met Ecuador hun diensplicht zullen vervullen. Ook al zou er de volgende dagen nog een klein legertje aan mensen bijkomen, de laatst vernoemden zijn de personages in dit verhaal.

De eerste avond is het al meteen raak, een klein avondstorm breekt los. We verwijderen de hangmatten en gaan schuilen in een klein overdekt plaatsje in de boot. Kort bij elkaar, en de ideale situatie om onze reisgenoten iets beter te leren kennen. Als de regen een paar uur later zijn laatste druppels laat vallen, bevestigen we de hangmatten opnieuw om aan een verdiende nachtrust te beginnen ... tot een paar uur later een nieuwe plensbui onze nachtrust verbreekt. En dat is ook het moment waarop ik beslis mijn tent in het midden van het dek neer te planten. Vanaf nu heb ik de beste slaapplaats op het schip.

Voor mij zijn de levensomstandigheden op het schip ruw genoeg. Maar de diensplichtigen kunnen nog wel tegen een stootje meer. Bij de eerste stop van de boot wisselen sommigen onder hen hun hangmatten in voor wat Aguardiente, de locale alcoholische drank, om een verjaardag te vieren. De volgende dagen zouden we dan ook een reisgenoot hebben met zijn vaste stek bovenop een houten kippenhok. Alle andere diensplichtigen slapen vanaf dit moment per twee samen in een hangmat.

De foto hierboven zou het decor kunnen zijn van een toneelstuk, maar het gaat hier werkelijk om een kapper met een leefruimte erboven.

Het schip stopt in zowat elk dorp, gehucht, militaire basis of olieboorfabriek op de route. En telkens staat zowat heel het dorp te kijken op het schip. Soms stapt er iemand op of af, vaak duurt het uren voor alle goederen voor een dorp afgeladen zijn, maar ook vaak bevestigen rivierbootjes zich aan het schip zonder te stoppen. Soms om een stukje mee te reizen, soms om een soort superjunglerat te verkopen die later in de pot kan belanden. En als de boot een tijdje stopt is er tijd om de dorpjes te verkennen of een duik in de rivier te wagen. De drie douches op het schip die we met zovelen moeten delen werken trouwens ook met rivierwater en zijn meestal niet zo proper als de rivier zelf.

Het eten is elke dag zowat hetzelfde, rijst met een stuk onidentificeerbaar vlees, dat enkel naar zout smaakt van de bewaarmethode (meestal een of ander soort junglerat die ergens op de rivier gekocht is). En als er geen junglerat voor handen is, gewoon melk met wat rijst erin gekooktmet droog brood.

Hier en daar loopt het schip eens vast op een zandbank. Rio Napo heeft een hoop prachtige stranden, maar ook zandbanken. De eerste keer dachten we dat het dagen zou duren voor er hulp zou komen. Maar al snel leerden we dat uit elke zandbank een uitweg is.

Politieman en gids.

De dagen op het schip passeren we door een kaartje te leggen of een babbeltje te doen met onze medereizigers. De politieman die vaak onze spullen in het oog houdt als we een uitstap maken in een dorpje blijkt ook een uitstekende gids. Hij kent de regio vrij goed, en als hij een vraag niet weet te beantwoorden kent hij altijd wel iemand die dat wel kan. Zo leerden we dat het dorp waar we de derde dag stopten eigenlijk geen dorp is. Maar de eerste olienederzetting van de velen die later zullen volgen. We zijn waarschijnlijk zowat de laatste toeristen die het stuk amazondewoud rond Rio Napo intact zienn. Binnen een paar jaar zal Rio Napo zo kaal en vervuild zijn, dat sommige van de laatste echte Amazonestammen maar twee keuzes hebben: verhuizen naar de 'beschaving' of sterven van de vervuiling. Ook al weten de Peruvianen dit met geur en kleur te vertellen, niemand lijkt dit een probleem te vinden: 'ons Amazonewoud is toch zo groot meneer'.

Na zeven dagen komen we in Pantoja, het laatste dorp voor de grens met Ecuador. In een grote militaire basis die we passeren zijn wat diensplichtigien volop aan het trainen: hun rugzakken vullen met zand van het strand aan de ene kant van de rivier om het aan de andere kan van de rivier ergens te droppen. Enkele honderden meters verder is het echte dorp Pantoja, met de immigratiepost, een man die betaald wordt om gemiddeld elke maand tien stempeltjes te zetten ... maar als je een stempeltje in je paspoort wil, moet je hem eerst ergens in het dorp weten te vinden..

We passeren de grens (nog steeds Rio Napo) met een speedcano onder Ecuadoriaanse vlag, in Ecuador gaan de meeste dingen een beetje sneller. Na twee uur bereiken we Nueva Roca Fuerte, het eerste dop in Ecuador (nog steeds Amazonewoud). De immigratie hier, die net evenveel werk heeft als die aan de andere kant van de grens bestaat hier uit twee jonge kerels. Wanneer we hier aankomen worden we echter vriendelijk verzocht om de volgende dag terug te komen, want ze hadden net met enkele vrienden een voetbalwedstrijdje gepland.

De volgende dag nemen we een publieke cano (capaciteit: 50 man) in de richting van Coca (nog steeds over Rio napo). Buiten het feit dat ook de cano vasloopt op een zandbank en we een kwartiertje moeten duwen om eraf te geraken, verloopt deze reis voorspoedig. Na 12 uur komen we aan in Coca, waar we terug de geur van beschaving kunnenopsnuiven. Vanop deze boot kunnen we ook voor het eerst terug bergen bespeuren aan de horizont. Een bijzonder zicht na ons enkele maanden in de jungle te bevinden waar zelfs geen steen te bespeuren is (inhet amazonewoud wordenstenen ingeveroerdom de machettes te slijpen).

Maar de bergen, dat is een volgend verhaal...

Carnaval in Iquitos en Moralillo

Eindelijk vind ik weer eens even tijd om aan een volgend verhaal te beginnen. Een aantal van de foto's uit dit verhaal staan al meer dan een maand op deze blog.We beginnen ongeveer waar het laatste verhaal gestopt is: Iquitos en Moralillo. De twee plaatsen die al bekend zijn sinds het vorige verhaal. Ook de personages zijn nog steeds dezelfden: Rafael, Yvone, Stephane en ikzelf.

Gezien de boot die we naar Ecuador willen nemen maar om de drie weken vertrekt hebben we nog even tijd om Carnaval in de vertrouwde plaatsen Iquitos en Morallo door te brengen. Het meest spectaculaire deel van carnaval in iquitos is de danscomptietie tussen verschillende stammen en verenigingen in Iquitos, waar al dansend jungleverhalen voorgebracht worden. Onder begeleiding van livemuziek brengen lokale groepen al dansend verhalen. Voledig geschminkt en verkleed worden verdwaalde kindjes in het oerwoud omgevormd in 'aiaimamavogels' of roze zeemeerminnen verleiden aardse bewoners om ze mee te nemen in de diepten van de Amazone'. Een spectakel dat ik in alle rust zonder mijn fototoestel bewonderd heb.

De volgende dag begint carnaval vroeg. Carnaval in Iquitos kan je best in je zwembroek doorbrengen want iedereen smijt er dan met water en gekleurde vloeistof. Soms in de vorm van waterballonnen, soms met waterpistolen of spuitslangen, vaak ook simpelweg met emmers. Gezien alle transport in Iquitos met mototaxi gebeurt, is er geen enkele manier om je te verplaatsen zonder nat te worden. En sinds het natmaken van een gringo dubbel zo plezant is, is er voor ons zeker geen ontsnappingsmogelijkheid. De keuze is dus: meedoen of binnenblijven. Rarara ... wat is onze keuze?

Overdag kan je in zowat elke straat een klein straatfeestje terugvinden, met meestal een lokale zanger en livemuziek. Natuurlijk zijn in de buurt van alle feestjes grote tonnen met water of andere natigheden terug te vinden. Ook het bier om de geest een beetje te verhelderen is overal aanwezig. Je door een straat bewegen zonder bij een lokaal feestje een dansstapje te zetten is niet echt mogelijk. De kinderen houden tijdens de feestjes in het oog dat niemand met een droge broek naar huis kan vertrekken.

Na het vallen van de duisternis krijgt iedereen de kans om de kleren te wisselen. En omdat dit jaar carnaval samenvalt met 'dia del amor y amistad', 'de dag van de liefde en de vriendschap', worden de straatfeestjes gevolgd door restaurantuitstapjes. En omdat het natuurlijk ook nog steeds Carnaval is wordt de nacht ingezet met concerten, fuiven en ... .

Na het weekend in Iquitos wordt Carnaval gevierd in de dorpen, tijd om ons te verplaatsen naar Moralillo dus. De plaats waar we Rafael en zijn famillie opnieuw ontmoeten, waarvan we eigenlijk al afscheid genomen hadden. En ook Ivone en haar hond Tarzan zijn van de partij natuurlijk. Na een korte uitleg over de lokale carnavalgewoonten in Moralillo besluiten we deze keer niet te wachten tot de locals ons te grazen nemen. We plunderen de kleurfruitboom van Rafael om iedereen een kleurtje te geven. We beginnen met Rafael en zijn familie om het al snel een beetje grootser aan te pakken ... het hele dorp Moralillo. Het hoeft waarschijnlijk niet gezegd te worden dat we ook een lading teruggekregen hebben ...

In de namiddag wordt de 'karnavalpalmboom' het dorp binnengedragen onder begeleiding van de band die later ook de avond zou opfleuren. Voor de boom wordt rechtgezet, worden de palmbladeren in elkaar geweven en beladen met cadeautjes. Dit met de bedoeling om de cadeautjes de volgende dag uit de boom te doen vallen en ... dat zullen we nooit weten gezien we anders drie weken langer op onze boot naar Ecuador moeten wachten.

Een enkeling danste al vroeg in de dag een beetje beschonken door het dorp. Maar het echte feest komt maar laat en traag op gang. De meerderheid kijkt eerst een paar uur naar 'casa comunal', de gemeentezaal in de vorm van een groot afdak met de opgewekt spelende band, vanop afstand. Maar wanneer de avondlijke uurtjes vorderen en voldoende liters bier en aguardiente de kelen gepasseerd zijn, komt het feestje echt op gang. Ook nu kan ik me niet inhouden me aan wat danspasjes te wagen.

Op het uur dat een normaal feestje al lang gedaan zou zijn, maar hier enkel de kleinste kinderen in hun hangmatten aan de rand van 'casa comunal' al slapen, brengen enkele gemaskerde mannen verkleed als vrouw, nieuw leven in de brouwerij. We zouden onze bedden pas zien om twaalf uur 's middags, om tegen 19u maar net op tijd op de boot naar Pantoja aan te komen.

Maar het verhaal van de boot, is een ander verhaal ...

Een maandje leven even in het Peruviaans Amazonwoud: Moralillo

Reizen in Peru is altijd een beetje vechten tegen de gringotax. Elke keer je een bus neemt vragen ze meer geld om een onnozele reden waarvoor de Peruvianen niet hoeven te betalen. Maar er is een eenvoudige oplossing: neem enkele kippen mee op de bus en je lijkt meteen lokaal genoeg om de normale prijs te mogen betalen. Een gulden tip voor alle onervaren Perureizigers: koop een paar kippen wanneer je in Peru aankomt en neem ze overal mee!

En nu serieus: eigenlijk heb ik helemaal niets te vertellen dat zo bijzonder is, het is gewoon lang geleden dat ik hier een verhaal geplaatst heb. Wie mijn laatste verhaal al saai vond, stopt hier beter met lezen.

Na een maandje leven in het Amazonewoud worden een aantal dingen heel normaal. Naar café gaan met laarzen en een Machette over een junglepad (20 minuten heen en 20 terug) is een van die dingen.

De weg naar Moralillo is heel eenvoudig, je neemt een minibus naar 'km 15' en dan sla je af naar links op een onverharde weg. Gezien er maar 1 weg uit Iquitos vertrekt (60 km naar Nauta) hoef je hier helemaal niet te vermelden waar je naartoe wilt, het kilometernummer van de enige weg die ze hier kennen is ruim voldoende. Zelfs de naam van het dorpje Moralillo dat niet op 'google' of 'google earth' tergug te vinden is, is voor iedereen hier bekend. En de normale vervoerswijze hier is de mototoxi. Je hoeft heus niet naar Azie om een stad te vinden waar iederen per moto of mototaxi reist. Een auto is een exotisch ding hier.

In Moralillo slaap ik op het Terrein van Yvonne. Een Duitse die een stukje Amazonewoud in Moralillo gekocht heeft om er zowat de rest van haar leven te blijven. Gezien ik samen met Stefan (Fransman uit vorige verhalen) en Yvonne zelf voor het eerst op het terrein aankwam om er een nachtje door te brengen, hadden we bij de start van het verblijf niet meer dan twee tenten en een kampvuur in het midden van al het Amazonewoudgeweld dat in mijn vorige verhaal al te bewonderen viel. Voor diegenen die heimwee hebben naar hun scoutstijd: misschien kan je Yvonne eens een bezoekje brengen in het gebied dat nu de naam 'Reserva Copoazu' draagt. Maar snel, want elke dag wordt het kamp luxueuzer en luxueuzer, tot ze het na een tijd een huis zal kunnen noemen. Veel locals zijn nu al jaloers op het luxetafelvuur en de boswc die we hebben. We verdenken enkele locals ervan stiekem onze wc te komen uitproberen.

Als je een tijdje in een plaats als Moralillo verblijft, leer je snel veel mensen kennen. Ook al moet je tussen de extremen van het dorp wel een paar uur wandelen, ze wonen er met 700 op lapjes grond tussen 4 en 60 hectaren groot. Maar om geen lange opsomming te maken van alle personen die ik er ken, springen we in dit verhaal meteen naar Rafael, die ik als mijn beste vriend in het dorp beschouw. Hij woont in het centrum van Moralillo (5 huizen, 2 combi pub-bar-winkels, een schooltje, een medisch centrum en een afdak dat ze de gemeentzaal noemen). Zowat elke keer ik Moralilla bezoek, bezoek ik ook de famillie van Rafael en dat is steeds dolle pret. Hieronder is een foto's te zien die ik nam na een kleurstoffruitgevecht.

Elke keer ik Rafaël bezoek valt er wel wat te eten en te drinken. Zijn familie is zelfs bereid je te helpen bij het eten. Hieronder is een foto van Yvonne met eethulp te bewonderen ...

Intussen heb ik Moralillo verlaten en ben ik klaar om weer wat anders te doen, maar wat, dat weet ik nog niet... Het kamp in Moralillo is ten minste al een stuk uitgebreider ... Misschien bezoek ik het binnen enkele jaren opnieuw als het een huis geworden is ...

En nog een typisch regenwoud sfeerfotootje uit Moralillo:

En nog eentje met mij tussen de fruitbomen:

En tot daar dit verhaal ...

Ik geloof in "zanahoria"

Om te beginnen slaan we mijn bezoek aan Ouro Preto, Belo Horizonte, ... over tot we na een busrit van 46 uur in Porto Velho belanden. Niet dat deze plaatsen en de busrit onaangenaam of oninteressant waren, maar veel maar veel stof voor een goed verhaal valt ook in deze plaatsen niet gemakkelijk bijeen te scharrelen ... misschien een minifotoreeks als ik mij op een plaats met snellere internetverbinding bevind ... maar op dit moment bevind ik mij in Manaus ... en blijkbaar is het internet hier nog maar net uitgevonden ofzo ...

Hier gaan we dan:

Na de 46 uur durende busreis, die mij twee tijdzones meer naar het westen brengt, kom ik aan in Porto Velho. Gelegen naast de Rio Madeira die zijn water enkele honderden kilometers stroomafwaarts afgeeft aan de Amazone ... en dat is ook exact het plan dat ik heb voor de volgende dagen. De Rio Madeira afvaren tot in de Amazone en die een kort stukje stroomopwaarts volgen tot in Manaus, een honderdduizendenstad die enkel in de droogste momenten van het jaar over land bereikbaar is , het centrum van het Amazonegebied.

Rond 4u30 lokale tijd, kom ik in Porto Velho aan, na waarschuwingen van mijn medebusreizigers en mijn reisgids, het boek dat mij steeds opnieuw goede raad geeft, zoek ik zo snel mogelijk een hotel in het drukke centrum van de stad. Waar ik al mijn bezittingen op wat klein geld na achterlaat om mij naar de haven te begeven. De buurt waar alleen guur volk zich begeeft na het verdwijnen van de zon. Het regent hard en warm, regen en zweet voelt hier hetzelfde. Bijna alle winkels zijn al gesloten en de rolkiosken worden huiswaards gesleept. Ik heb dus maar weinig tijd, maar misschien stink ik na de lange busrit wel voldoende om tot het guur volk te behoren. De haven blijkt inderdaad maar een verlaten plekje met een paar houten boten. Dokwerkers lopen op en af de kade gekromd door het gewicht van limoenen, ajuinen en een aantal vruchten de Belgische supermarkten nooit bereiken. Na een paar vluchtige gesprekken, een rondleiding op de boot en een ontmoeting met een Fransman die blijkbaar al drie nachten op de boot slaapt besluit ik meteen een ticket te kopen voor de volgende dag. Welja, het ticket krijg ik alvast en het is geen probleem om het de volgende dag te betalen. De boot is van hout en heeft twee verdiepen, het onderste verdiep is volgeladen met ajuinen, limoenen en ... en bevat ook de keuken, de eetplaats, de wc's en de douches. Het verdiep erboven bevat enkel cabines een een afdak met een hoop haken. Elke twee haken kunnen een hangmat dragen en bijna alle haken zijn al bezet, ook al zou de boot pas de volgende dag tegen 18 uur vertrekken. Of enkele uren vroeger of later, zo veel maakt dat hier allemaal niet uit blijkbaar. Gezien ik nog geen hangmat heb en de winkels al gesloten zijn, kan ik mijn slaaphangplaats op de boot nog niet vastleggen. De maaltijden op de boot zijn in het ticket inbegrepen, maar gezien meerdere stemmen me ervoor waarschuwden, beluit ik nog een laatste maaltijd te nemen in een restaurant. Gezien de straat naar het centrum nu echt verlaten is op enkele gure figuren na, doe ik de terugtocht op een drafje, na de bustrip van 46 uur kan ik wel wat beweging gebruiken. Het centrum van Porto Velho heeft heel wat gezellige terrasjes met zicht op de kerstboomverlichting van het hooftplein. Het zou de zoveelste avond worden die ik eindig op een terrasje met een koel pintje in het van enkele sociale locals.

Na een nacht genieten van een echt bed in mijn hotel besluit ik zo snel mogelijk op hangmatjacht te vertrekken. Wanneer ik in de boot aankom zijn alle haken al bezet. Gezien ik mijn ticket nog niet betaald heb besluit ik de verkoper ervan tot hulp te dwingen. Maar blijkbaar is er een eenvoudige oplossing: lateral, lateral. Wat dat ook moge betekenen, vertrek ik opnieuw naar de boot op zoek naar vrije haken, deze keer doorzoek ik de boot iets grondiger, maar nog steeds slaag ik er niet in een vrije haak te vinden. Terug naar de verkoper dus, die tegen zijn zin met mij de boot opkomt om mijn hangmat lateral te hangen. Welja, mijn nieuw woordje Portugees van de dag, lateral, betekent blijkbaar: in de andere richting als alle andere hangmatten aan de rand van de boot zodat niemand nog kan passeren.

Enkele uren later moet ik een aantal gedachten die ik eerder had al grondig aanpassen: een boot is pas volgeladen als geen twee mensen elkaar nog kunnen passeren, op de volle boot van de vorige dag wordt gemakkelijk nog een vracht van vijf vrachtwagens bijgeladen. En lateraal hangende hangmatten zijn heel normaal. Bovendien hang je in lateraal hangende hangmatten niet tegen je buren, wat maakt dat je kan verderslapen als iemand anders snachts durft te bewegen.

Naast de Fransman blijkt er ook een Amerikaan en een Canadeesche op de boot aanwezig te zijn. Gringo`s klitten samen als kwikdruppels op een boot als deze. En de locals op de boot denken dat we famillie zijn (Amerikaan: vader, Canadeesche: moeder, de Framsman en ik: de kinderen). In de haven demonsteren de roze en grijze dolfijnen alvast hun kunstjes. Eenmaal ik de boot zijn tocht op de Amazone inzet, besluit ik op verkenning te gaan op de boot. Op het benedendek, ergens doorheen de smalle ajuinengang bevinden zich de keuken en de eetplaats. De eetplaats is omgeven door kratten met grote groene vruchten. Korbij bevinden zich ook 4 WC-douches.

Wanneer ik terugkeer naar het dek met de hangmatten, blijkt mijn hangmat plots verdwenen. Wat me helemaal geen zorgen baart, gezien alle lateraal hangende matten verdwenen zijn en niemand anders zich zorgen lijkt te maken. Gezien mijn Portugees nog maar het niveau heeft van een 16 maanden oude baby, slaag ik er ook deze keer niet in te weten te komen wat er aan de hand is. Het heeft iets te maken met: impuestos, impuestos blijkbaar. Iets later verankert een kleine boot met een man zich aan het schip. Hij neemt een kijkje, vaart terug naar de haven, vaart terug naar het schip, terug naar de haven, terug naar het schip en nog eens terug naar de haven en terug naar het schip om uiteindelijk definitief te verdwijnen. Voor zover ik de uitleg van mijn medereizigers begrijp, heeft het iets te maken met het evenwicht van het schip. Het mag enkel vertrekken als het in evenwicht is. Maar waarom moet iemand drie keer op en neer varen om te zien of een schip in evenwicht is? Het zal mij en de andere gringo s eeuwig een raadsel blijven. Een half uur later hangt mijn hangmat plots terug op exact dezelfde plaats. En de plaats onder mijn hangmat is door een familie ingericht als hun woonkamer ... een dutje doen zit er voorlopig dus niet in.

We zijn ongeveer met 70 op de boot, en gezien het op de meeste plaatsen onmogelijk is te passeren zonder zich langs een ander te wringen ken iedereen iedereen vrij snel. Onder gringo's nemen we beurtrollen om te gaan eten, zodat onze bagage nooit onbewaakt blijft. Ook locals lijken gringo's meer te vertrouwen dan andere locals, hun waardevolle bezittingen worden eveneens in de gringobewaakplaats ondergebracht.

Bij gebrek aan ervaring in het ophangen van een hangmat slaap ik de eerste nacht bijna dubbel geplooid. Wanneer het 's nachts begint te regenen blijk ik te laag te hangen zodat ik een halve nacht met een doorweekt achterwerk moet slapen en ook mijn rugzak die onder mij ligt blijft niet droog. Toch ben ik niet echt ontevreden met mijn plaats waar ik niet tegen andere mensen aan moet slapen. Somige mensen slapen zelfs in hangmatten boven elkaar als stapelbedden. Wie te laat gaat slapen moet soms de twee personen naast zich opzij duwen om in zijn platgenepen hangmat te geraken. Er zijn zelfs hangmatten met drie personen, meestal kinderen die bij de moeder slapen. Om 6 uur 's morgens ontwaakt iedereen voor het onbijt dat bestaat uit zouten koekjes, met een zwart zoet drankje dat ze hier koffie noemen. Na het ontbijt hang ik mijn hangmat terug tegen het plafond zodat de famillie er zich weer onder kan vestigen. Een geste die de mensen hier niet gewend zijn, die mij een famillie als vrienden voor de reis bezorgt.

Meestal is het zonnig en warm. Het grootste deel van de reis verblijven we op het dek en genieten we van de uitzichten over de rivier, spelende dolfijenen, grappige kinderen of een potje kaarten met uitzicht op de achtergrond. Onderweg passeren we nederzettingen op de oevers en goudzoekershutjes op de zandbanken.

Op de boot verblijven ook 4 evangelisten. De eerste ochtend delen ze flyers uit aan alle medereizigers op de boot. Waarna ze een tafel in het midden van het dek posteren en ze in volle overgave een preek geven. Omdat ik het Portugees niet versta besluit ik een wortel te pellen en te eten, een beetje extra vitamientjes zijn altijd meegenomen. Tot mijn grote verwondering krijgen de evangelisten op het einde van hun preek een groot aplaus van de meerderheid van de mensen op de boot. En het eten van een rauwe gepelde wortel bevreemdt de lokale bevolking blijkbaar meer dan een preek doen in hetmidden van het dek, dat weten ze mij wel duidelijk te maken.

In hun poging iedereen op het goede pad te brengen, slaan de evangelisten ook mij niet over. En bij hun eerste vraag bega ik al meteen een grote flater. Niet geloven in God is blijkbaar geen optie. Mijn Portugees is ook niet goed genoeg om een degelijke uitleg te geven. Na de zoveelste vraag, 'waarin ik dan wel geloof', besluit ik een onozel antwoord te geven: wortel (zanahoria). En tot mijn grote verbazing, is dit antwoord wel geldig, al wekt het enige verwondering bij de Evangelisten. Een uur laten is heel de boot op de hoogte gebracht van mijn merwaardig geloof.

De volgende dagen op de boot passeerden op gelijkaardige wijze. En ook al geloven de Evangelisten in God en ik in wortel, tegen het einde van de reis zijn we goede vrienden. Een paar nachten later komen we aan in de stad in het midden van het regenwoud: manaus.

De twee volgende boten tussen Manaus en Iquitos leveren niet veel nieuwe verhalen op. Op het schip tussen Manaus en Tabatinga na misschien, die tijdens een nacht, een half uur nadat het de oever van de Amzonerivier ramde bijna omkantelde in een Amazonedraaikolk. (fotoreeks is te bekijken onder de foto's, maar een verhaal over deze periode komt er niet)

Enkele verklaringen:

Brazilië 1

Om eerlijk te zijn: Brazilië is net zoals ik het gedacht had: stranden, grote steden, siliconen bedekt met kleine stofjes, koskosnoten met sprietjes, ...

Alles wat ik hier zou kunnen neerschrijven valt ook in de eerste de beste reisgids te lezen. Ik amuseer me goed in Brazilië, maar om een verhaal te schrijven is hier geen stof te vinden (het kleine beetje stof dat ze hier hebben gebruiken ze om de siliconen omhoog te houden).

Hopelijk brengen de Amazonen betere verhalen ... (als ik mijn plan niet verander ga ik daar nu naartoe ... binnen de week ofzo). Geniet dus gewoon van de foto's zou ik zo denken...

In de buurt van Florianopolis:

Christus:

Copacabana beach by night

Ook Christus ....

Rio centrum:

Ipanema Praia ... zwart van het volk

Ipanema Praia met een hoge golf en mijzelf erin, de rode pijl is voor diegenen die mij zonder niet meer herkennen...

Geen commentaar ... maar hierbij groet ik alle werkende mensen en wens ik hun allemaal een ontspannende werkweek ... of eventueel voor de studenten onder jullie een ontspannende studieweek ...

Katedraal van Rio: God schiep de wereld in 6 dagen, en op de zevende dag creëerde hij 'Rio de Janeiro'. Volgens mij had hij die zondag een beetje te veel gedronken ...

Een beroemde trap in Rio de Janeiro ... met schilderijen en spreuken uit alle hoeken van de wereld.

In het midden van de foto: een wijsheid voor de mensen die zich slecht voelden bij de foto met mij, de kokosnoot en de parasol ... :

... (lees een reisgids)

... (lees een reisgids)

Uruguay

Het is al een tijdje geleden dat ik in Uruguay was, maar hier komt het verhaal ...

Na Bolvië, Peru en Argentinië was het wel even verschieten de eerste dagen in Uruguay. Als je een straat wil oversteken dan stoppen de auto's! Uruguay is een rustig landje dat van alle landen die ik bezocht heb het meest gemeen heeft met Europa. Op sommige vlakken staan ze zelfs een stuk voor. Maar daarop kom ik terug op het einde van dit verhaal.

Met een boot stak ik de delta van Rio de Plata over van Tigre naar Carmelo. De boottocht zou zelfs de moeite waard zijn geweest al hij me niet naar Uruguay bracht. De boottocht gaat door een recem kanalen in de delta van de Rio de Plata. Net zoals de laatste foto's uit mijn vorige verhaal. In Carmelo aangekomen kon ik tot mijn verrassing slapen op een gratis camping vlak bij het strand. Waar in dit seizoen enkel de lokale pannendaklozen vertoeven. Elk heeft zijn tentje daar. En als enige bezoeker werd ik natuurlijk meteen uitgenodigd voor de maaltijd. Zelfs de pannedaklozen zijn gastvrij in Uruguay.

Van Carmelo ging de reis verder naar het Romantisch stadje Colonia. Gezien ik geen lief heb om de romantiek mee te bedrijven en Colonia in een dag wel gezien is ben ik de volgende dag doorgereist naar Montevideo, de hoofdstad van Uruguay. Een stad met gezellige plekjes, zee, strand, een hoop regen (maar dat zal wel tijdelijk geweest zijn) en een goed uitgangsleven. Montevideo is ook de plaats waar ik zo ver over de stranden gewandeld heb, dat ik tot twee weken erna amper op mijn rechter voet kon staan.

En van Montevideo gaan we naar Cabo Colonia. Een kaap waar een zeeleeuwencolonie van de zon geniet.

De volgende kon ik nog net de 300m strompelen om in het hostal op de foto hieronder te geraken. Op 10m van het strand, zicht op de zee, 200m van de zeeleeuwencolonie, in een plaats waar s'nachts de huizen worden verlicht met kaarsjes en de sterrenhemel een stukje korter bij de aarde lijkt te hangen was ik genoodzaakt om enkele dagen te blijven om mijn voet wat tot rust te laten komen.

Enkele dagen later bevond ik me kort bij de grens met Brazilië en voelde de dwang de grens over te steken. Zo vaak was ik al kort bij Brazilië geweest, maar nog nog nooit het ik het echt bezocht. Maar dit deed ik niet voor de Urugayaanse kinderen me een demonstratie gaven met hun laptops. Jaja, in Uruguay ontvangen alle kinderen vanaf 6 jaar een laptop met alles erop en eraan, met een aangepast besturingssysteem zodat de kinderen er zonder probleem vanaf 6 jaar op kunnen werken. Op deze manier hebben alle families met kinderen in Uruguay ook meteen internettoegang. Ondertussen dat Van Den Broeke wat heeft zitten klooien met het Belgische onderwijs, hebben ze zich blijkbaar in Uruguay met betere dingen beziggehouden. Misschien kunnen we voor de volgende Vlaamse regering een Uruguayaan importeren om zich over ons onderwijs te bekommeren. Wat dacht je van het meisje hieronder rechts op de foto, zou zij het beter doen dan onze laatste ministers van onderwijs?