Om te beginnen slaan we mijn bezoek aan Ouro Preto, Belo Horizonte, ... over tot we na een busrit van 46 uur in Porto Velho belanden. Niet dat deze plaatsen en de busrit onaangenaam of oninteressant waren, maar veel maar veel stof voor een goed verhaal valt ook in deze plaatsen niet gemakkelijk bijeen te scharrelen ... misschien een minifotoreeks als ik mij op een plaats met snellere internetverbinding bevind ... maar op dit moment bevind ik mij in Manaus ... en blijkbaar is het internet hier nog maar net uitgevonden ofzo ...

Hier gaan we dan:

Na de 46 uur durende busreis, die mij twee tijdzones meer naar het westen brengt, kom ik aan in Porto Velho. Gelegen naast de Rio Madeira die zijn water enkele honderden kilometers stroomafwaarts afgeeft aan de Amazone ... en dat is ook exact het plan dat ik heb voor de volgende dagen. De Rio Madeira afvaren tot in de Amazone en die een kort stukje stroomopwaarts volgen tot in Manaus, een honderdduizendenstad die enkel in de droogste momenten van het jaar over land bereikbaar is , het centrum van het Amazonegebied.

Rond 4u30 lokale tijd, kom ik in Porto Velho aan, na waarschuwingen van mijn medebusreizigers en mijn reisgids, het boek dat mij steeds opnieuw goede raad geeft, zoek ik zo snel mogelijk een hotel in het drukke centrum van de stad. Waar ik al mijn bezittingen op wat klein geld na achterlaat om mij naar de haven te begeven. De buurt waar alleen guur volk zich begeeft na het verdwijnen van de zon. Het regent hard en warm, regen en zweet voelt hier hetzelfde. Bijna alle winkels zijn al gesloten en de rolkiosken worden huiswaards gesleept. Ik heb dus maar weinig tijd, maar misschien stink ik na de lange busrit wel voldoende om tot het guur volk te behoren. De haven blijkt inderdaad maar een verlaten plekje met een paar houten boten. Dokwerkers lopen op en af de kade gekromd door het gewicht van limoenen, ajuinen en een aantal vruchten de Belgische supermarkten nooit bereiken. Na een paar vluchtige gesprekken, een rondleiding op de boot en een ontmoeting met een Fransman die blijkbaar al drie nachten op de boot slaapt besluit ik meteen een ticket te kopen voor de volgende dag. Welja, het ticket krijg ik alvast en het is geen probleem om het de volgende dag te betalen. De boot is van hout en heeft twee verdiepen, het onderste verdiep is volgeladen met ajuinen, limoenen en ... en bevat ook de keuken, de eetplaats, de wc's en de douches. Het verdiep erboven bevat enkel cabines een een afdak met een hoop haken. Elke twee haken kunnen een hangmat dragen en bijna alle haken zijn al bezet, ook al zou de boot pas de volgende dag tegen 18 uur vertrekken. Of enkele uren vroeger of later, zo veel maakt dat hier allemaal niet uit blijkbaar. Gezien ik nog geen hangmat heb en de winkels al gesloten zijn, kan ik mijn slaaphangplaats op de boot nog niet vastleggen. De maaltijden op de boot zijn in het ticket inbegrepen, maar gezien meerdere stemmen me ervoor waarschuwden, beluit ik nog een laatste maaltijd te nemen in een restaurant. Gezien de straat naar het centrum nu echt verlaten is op enkele gure figuren na, doe ik de terugtocht op een drafje, na de bustrip van 46 uur kan ik wel wat beweging gebruiken. Het centrum van Porto Velho heeft heel wat gezellige terrasjes met zicht op de kerstboomverlichting van het hooftplein. Het zou de zoveelste avond worden die ik eindig op een terrasje met een koel pintje in het van enkele sociale locals.

Na een nacht genieten van een echt bed in mijn hotel besluit ik zo snel mogelijk op hangmatjacht te vertrekken. Wanneer ik in de boot aankom zijn alle haken al bezet. Gezien ik mijn ticket nog niet betaald heb besluit ik de verkoper ervan tot hulp te dwingen. Maar blijkbaar is er een eenvoudige oplossing: lateral, lateral. Wat dat ook moge betekenen, vertrek ik opnieuw naar de boot op zoek naar vrije haken, deze keer doorzoek ik de boot iets grondiger, maar nog steeds slaag ik er niet in een vrije haak te vinden. Terug naar de verkoper dus, die tegen zijn zin met mij de boot opkomt om mijn hangmat lateral te hangen. Welja, mijn nieuw woordje Portugees van de dag, lateral, betekent blijkbaar: in de andere richting als alle andere hangmatten aan de rand van de boot zodat niemand nog kan passeren.

Enkele uren later moet ik een aantal gedachten die ik eerder had al grondig aanpassen: een boot is pas volgeladen als geen twee mensen elkaar nog kunnen passeren, op de volle boot van de vorige dag wordt gemakkelijk nog een vracht van vijf vrachtwagens bijgeladen. En lateraal hangende hangmatten zijn heel normaal. Bovendien hang je in lateraal hangende hangmatten niet tegen je buren, wat maakt dat je kan verderslapen als iemand anders snachts durft te bewegen.

Naast de Fransman blijkt er ook een Amerikaan en een Canadeesche op de boot aanwezig te zijn. Gringo`s klitten samen als kwikdruppels op een boot als deze. En de locals op de boot denken dat we famillie zijn (Amerikaan: vader, Canadeesche: moeder, de Framsman en ik: de kinderen). In de haven demonsteren de roze en grijze dolfijnen alvast hun kunstjes. Eenmaal ik de boot zijn tocht op de Amazone inzet, besluit ik op verkenning te gaan op de boot. Op het benedendek, ergens doorheen de smalle ajuinengang bevinden zich de keuken en de eetplaats. De eetplaats is omgeven door kratten met grote groene vruchten. Korbij bevinden zich ook 4 WC-douches.

Wanneer ik terugkeer naar het dek met de hangmatten, blijkt mijn hangmat plots verdwenen. Wat me helemaal geen zorgen baart, gezien alle lateraal hangende matten verdwenen zijn en niemand anders zich zorgen lijkt te maken. Gezien mijn Portugees nog maar het niveau heeft van een 16 maanden oude baby, slaag ik er ook deze keer niet in te weten te komen wat er aan de hand is. Het heeft iets te maken met: impuestos, impuestos blijkbaar. Iets later verankert een kleine boot met een man zich aan het schip. Hij neemt een kijkje, vaart terug naar de haven, vaart terug naar het schip, terug naar de haven, terug naar het schip en nog eens terug naar de haven en terug naar het schip om uiteindelijk definitief te verdwijnen. Voor zover ik de uitleg van mijn medereizigers begrijp, heeft het iets te maken met het evenwicht van het schip. Het mag enkel vertrekken als het in evenwicht is. Maar waarom moet iemand drie keer op en neer varen om te zien of een schip in evenwicht is? Het zal mij en de andere gringo s eeuwig een raadsel blijven. Een half uur later hangt mijn hangmat plots terug op exact dezelfde plaats. En de plaats onder mijn hangmat is door een familie ingericht als hun woonkamer ... een dutje doen zit er voorlopig dus niet in.

We zijn ongeveer met 70 op de boot, en gezien het op de meeste plaatsen onmogelijk is te passeren zonder zich langs een ander te wringen ken iedereen iedereen vrij snel. Onder gringo's nemen we beurtrollen om te gaan eten, zodat onze bagage nooit onbewaakt blijft. Ook locals lijken gringo's meer te vertrouwen dan andere locals, hun waardevolle bezittingen worden eveneens in de gringobewaakplaats ondergebracht.

Bij gebrek aan ervaring in het ophangen van een hangmat slaap ik de eerste nacht bijna dubbel geplooid. Wanneer het 's nachts begint te regenen blijk ik te laag te hangen zodat ik een halve nacht met een doorweekt achterwerk moet slapen en ook mijn rugzak die onder mij ligt blijft niet droog. Toch ben ik niet echt ontevreden met mijn plaats waar ik niet tegen andere mensen aan moet slapen. Somige mensen slapen zelfs in hangmatten boven elkaar als stapelbedden. Wie te laat gaat slapen moet soms de twee personen naast zich opzij duwen om in zijn platgenepen hangmat te geraken. Er zijn zelfs hangmatten met drie personen, meestal kinderen die bij de moeder slapen. Om 6 uur 's morgens ontwaakt iedereen voor het onbijt dat bestaat uit zouten koekjes, met een zwart zoet drankje dat ze hier koffie noemen. Na het ontbijt hang ik mijn hangmat terug tegen het plafond zodat de famillie er zich weer onder kan vestigen. Een geste die de mensen hier niet gewend zijn, die mij een famillie als vrienden voor de reis bezorgt.

Meestal is het zonnig en warm. Het grootste deel van de reis verblijven we op het dek en genieten we van de uitzichten over de rivier, spelende dolfijenen, grappige kinderen of een potje kaarten met uitzicht op de achtergrond. Onderweg passeren we nederzettingen op de oevers en goudzoekershutjes op de zandbanken.

Op de boot verblijven ook 4 evangelisten. De eerste ochtend delen ze flyers uit aan alle medereizigers op de boot. Waarna ze een tafel in het midden van het dek posteren en ze in volle overgave een preek geven. Omdat ik het Portugees niet versta besluit ik een wortel te pellen en te eten, een beetje extra vitamientjes zijn altijd meegenomen. Tot mijn grote verwondering krijgen de evangelisten op het einde van hun preek een groot aplaus van de meerderheid van de mensen op de boot. En het eten van een rauwe gepelde wortel bevreemdt de lokale bevolking blijkbaar meer dan een preek doen in hetmidden van het dek, dat weten ze mij wel duidelijk te maken.

In hun poging iedereen op het goede pad te brengen, slaan de evangelisten ook mij niet over. En bij hun eerste vraag bega ik al meteen een grote flater. Niet geloven in God is blijkbaar geen optie. Mijn Portugees is ook niet goed genoeg om een degelijke uitleg te geven. Na de zoveelste vraag, 'waarin ik dan wel geloof', besluit ik een onozel antwoord te geven: wortel (zanahoria). En tot mijn grote verbazing, is dit antwoord wel geldig, al wekt het enige verwondering bij de Evangelisten. Een uur laten is heel de boot op de hoogte gebracht van mijn merwaardig geloof.

De volgende dagen op de boot passeerden op gelijkaardige wijze. En ook al geloven de Evangelisten in God en ik in wortel, tegen het einde van de reis zijn we goede vrienden. Een paar nachten later komen we aan in de stad in het midden van het regenwoud: manaus.

De twee volgende boten tussen Manaus en Iquitos leveren niet veel nieuwe verhalen op. Op het schip tussen Manaus en Tabatinga na misschien, die tijdens een nacht, een half uur nadat het de oever van de Amzonerivier ramde bijna omkantelde in een Amazonedraaikolk. (fotoreeks is te bekijken onder de foto's, maar een verhaal over deze periode komt er niet)

Enkele verklaringen: